5 december 2021
Het is zondagochtend, heel vroeg.
Ik voel weer energie om achter mijn laptop te kruipen en te gaan ‘snuffelen’ aan mijn werk.
De afgelopen maanden heb ik in mijn eigen kleine wereld geleefd en het voelt goed om die wereld weer wat groter te maken.
Half september is Joeri geboren en ineens zijn alle clichés weer waar! Meteen voel ik de verbondenheid en het gevoel van onvoorwaardelijke liefde voor onze baby. Het gevoel is magisch en onbeschrijfelijk.
De periode van zwangerschap tot aan de geboorte was heel mooi en bijzonder. Echt wel heel anders dan 12,5 jaar geleden bij onze dochter en 10 jaar geleden bij onze zoon; wat ook toen mooi en bijzonder was. Het zal iets met leeftijd te maken hebben. 🙂
Ik zal niet in geuren en kleuren beschrijven hoe we ons gered hebben met de krampjes, reflux, troosten, niet slapen en alle emoties die daarbij horen. Wat ik graag wil delen is dat ik van blauwe wolk naar onweersbui ben gegaan. En weer terug.
Natuurlijk wist ik nog hoe het was om gezinsuitbreiding te krijgen. Natuurlijk wist ik ook nog hoe het zou zijn om in de gebroken nachten te zitten. En natuurlijk had ik ook nog wel in beeld hoe het was om in de reservestand te staan, omdat slapen ineens een luxe was geworden. Weten is één, het voelen is anders.
Nou dat gevoel kwam driedubbel weer terug. Ik ging van blauwe wolk naar onweersbui. En niet zomaar een onweersbui, maar zo een waarbij je bang bent om geraakt te worden door de bliksem. Omdat je in een héél groot weiland staat; alleen.
Het heeft door mijn hoofd geflitst. ‘Ik ben veertig jaar, we hebben al twee kinderen. Dit lukt ons wel. Het huilen wordt vanzelf minder’. Maar hoe gepokt en gemazeld we ook waren; het veranderde niet.
Dagen, weken en een paar maanden heeft het geduurd; het constante huilen ging door merg en been. Het heeft enorme impact op ons gezin en voordat je het weet sta je met zijn allen in de onweersbui. Allemaal in hetzelfde weiland, maar ieder op een andere plek. En dát gevoel is niet het gevoel dat je wilt hebben. Al helemaal niet in je zwangerschapsverlof.
En dan kom je op een punt dat je beseft; alleen redden we dit niet. Er lijkt geen plek om samen te schuilen en de onweersbui lijkt maar niet over te gaan. Sterker nog; het begint keihard te regenen en ons zicht op elkaar raakt steeds meer vertroebeld.
Hoe fijn is het op zo’n moment dat je steun en hulp krijgt van vrienden, buren en familie. Ieder helpt op zijn eigen manier en met elkaar zorgen ze voor opklaringen waar we ontzettend van genieten. Het aanbod aan hulp is ongekend en we besluiten ons gevoel te volgen bij wat goed voelt.
Langzaam maar zeker is de onweerswolk inmiddels verdwenen en kijken we samen naar een heldere hemel. Natuurlijk komt er soms nog een regenbui, maar met de zonnestralen die er altijd zijn, maakt dat samen een prachtige regenboog!
Wat ik maar wil zeggen; Als je het gevoel hebt dat je alleen in een weiland staat terwijl het onweert en het bliksemt, je nergens kunt schuilen en er geen eind aan lijkt te komen? Trek dan aan de bel en schakel de hulp in die passend voor je is. Voordat je het weet kijk je naar de regenboog en lukt het weer om te genieten.
Carpe diem
Liefs,
Janneke